O zemra ime…
A thua do tė vazhdosh kėshtu?!
A mos vallė dėshiron tė jesh e ngurtė gjithmonė?!
Dije se nėse ti nuk hapesh, do tė mė shpiesh nė njė zjarr tė madh.
Edhe pas udhėzimit je prishur…
Ēdo ditė duke kaluar nė mėkate, e kanė bėrė tė zezė ngjyrėn tėnde.
A e di se nėse ti nuk i frikėsohesh Allahut, asnjė gjymtyrė nuk do t’i frikėsohet?!
A mendon se kėshtu do mė largosh nga kėnaqėsia e Allahut?!
Sa kohė janė bėrė qė sytė e mi nuk i ke lėnė tė lotojnė pėr mėkatet dhe kthimin tek Allahu?!
Ti e di se sytė e mi po kėrkojnė derdhjen e lotėve, por nuk po munden…
I ke ngushtuar aq shumė dhe nuk po munden ta zbrazin atė qė mbajnė brenda…
Sa herė jam duke tė folur…
Po tė thėrras nė pėrulje ndaj Allahut…
Tė lutem pastrohu…
Tė lutem zbutu…
Tė lutem mos u bėj shkaktare qė tė mė hedhėsh nė zjarr…
Dije se nėse pėrsėri vazhdon kėshtu, do tė vish bashkė me mua nė njė zjarr tė madh dhe nuk do tė shpėtosh.
Por, nėse i kthehesh me frikė-respekt Zotit tėnd, qė tė dy do t’i shijojmė kėnaqėsitė qė na ka pėrgatitur Allahu.
Kujtoje fjalėn e Ibrahim Et-Tejmiut, i cili ka thėnė:
“Pėrfytyrova veten nė xhenet duke ngrėnė prej frutave tė tij, duke pėrqafuar vajzat e bukura dhe duke shijuar begatitė e shumta.
Pyeta veten: “Ēfarė do tė dėshiroja?”
Thashė: “Tė kthehem nė dynja dhe tė shtoj veprat e mira me tė cilat arrita kėto begati.”
Mė pas pėrfytyrova veten nė zjarr, duke u djegur, duke vjellė zorrėt e barkut nga uji i valuar dhe duke ngrėnė prej pemės sė Zekumit.”
Pyeta veten: “Ēfarė do tė dėshiroja?”
Thashė: “Tė kthehem nė dynja qė tė punoj mirė e tė shpėtoj nga ky dėnim.”
Pastaj thashė: “O vetja ime, ja ku je te dėshira jote, prandaj puno!”
Mendo pėr kėtė tė fundit…
Tė thėrret nė pendim trupi yt i lodhur nga mėkatet.
 

Eroll Rexhepi
2.8.2009