Gėnjeshtra

Gėnjeshtra ėshtė gjėja mė e lehtė qė njeriu mund tė bėjė. Ndėrmjet gėnjeshtrės dhe tė qenėt i sjellshėm gjendet njė ndarje shumė e mirė dhe kėtė lloj tė gėnjeshtrės e quajmė “gėnjeshtėr pa tė keq” (white lie), mirėpo nė gėnjeshtrėn e tillė ekziston njė kthim madhor. Pėr mė tepėr, tė rriturit e kuptojnė dallimin nė mes tė qenit i sjellshėm e tė qenit gėnjeshtar, mirėpo tė vegjlit nuk e dallojnė fare. Prandaj, ajo qė ndodh kėtu ėshtė se qysh nga mosha e vogėl fėmija ėshtė i mėsuar tė mos gėnjejė, pėrderisa nė tė njėjtėn kohė ai shikon prindėrit e tij duke gėnjyer dhe duke jetuar me gėnjeshtrėn. Duhet qė doemos tė zotėrojmė njė pėrkufizim tė qartė tė fjalės “gėnjeshtėr” e ai ėshtė formulim i gabuar qėllimisht1, ndaj nuk duhet ta pranojmė, pasi e dimė se pėr ēfarė pėrdoret. Vetėm atėherė mund t’i mėsojmė fėmijėt tanė mbi vlerat dhe rėndėsinė, qė janė tė llojllojshme dhe paralelisht me veprat tona. Kurani e shpjegon shumė bukur se ē’ndodh kur njerėzit gėnjejnė:

“A t’ju tregoj se kujt i vijnė djajtė? Ata i vijnė ēdo gėnjeshtari e mėkatari. (U vijnė) Dhe hedhin dėgjimin - shumica e tyre gėnjejnė.”2

Ashtu si bletėt qė shkojnė te lulet, edhe djajtė shkojnė te gėnjeshtarėt. Dhe nė ēastin kur gėnjejmė, pa dyshim ajo duhet mbuluar me gėnjeshtrėn tjetėr dhe nė kėtė mėnyrė gėnjeshtra vazhdon. Nė vazhdim do tė sjellim njė parabolė shumė tė bukur kuranore:

“E pėr sa u pėrket poetėve (qė Muhamedi nuk ėshtė i tillė), ata i ndjekin tė humburit (nga e vėrteta). A nuk sheh se ata hidhen nė ēdo anė (herė lavdėrojnė, herė pėrqeshin). Dhe ata janė prej atyre qė flasin atė qė s’e veprojnė.” 3

Si njė poet qė shkruan pėr arsye tė shkrimit dhe nuk ka pėr qėllim atė qė shkruan. Shkrimet e tij nuk shėrbejnė pėr asnjė synim dhe pėr kėtė janė tė paqėllimta; kjo i ngjan qėndrimit tonė nė njė luginė me shumė shtigje, ku fare shpejt mund tė humbasim. Si rrjedhojė, gėnjeshtra apo rrena nuk duhet tė merret si ēėshtje e thjeshtė, prandaj edhe duhet tė mosaprovohet.