“Hipokritėt dhe hipokritet janė si njėri-tjetri; urdhėrojnė pėr tė keqen e ndalojnė nga e mira dhe shtrėngojnė duart e tyre. Harruan Allahun (nuk i binden), prandaj Ai i harroi (nga mėshira). Nuk ka dyshim, hipokritėt janė ata tė prishurit.
Hipokritėve dhe hipokriteve dhe jobesimtarėve Allahu u ka pėrcaktuar zjarrin e xhehenemit, ku do tė jenė pėrgjithmonė, ai mjafton pėr ta, dhe ata i ka mallkuar Allahu. Ata kanė dėnim tė pandėrprerė.
Ju hipokritė jeni si ata para jush, qė ishin mė tė fuqishėm se ju, kishin mė shumė pasuri e fėmijė, qė pėrjetuan ata qė u takoi, sikurse qė pėrjetuat edhe ju pjesėn tuaj, madje edhe ju u zhytėt (nė tė kėqija) siē u zhytėn ata. Tė tillėt asgjėsuan veprat e veta nė kėtė jetė dhe nė jetėn tjetėr dhe tė tillėt janė plotėsisht tė dėshpėruar.
A nuk u arriti atyre lajmi i atyre qė ishin mė herėt, si: i popullit tė Nuhut, i Adit, i Themudit, i popullit tė Ibrahimit, i atyre tė Medjemit dhe i tė rrotulluarve (populli i Lutit). Atyre u patėn ardhur tė Dėrguarit e tyre me argumente. Allahu (qė i shkatėrroi) nuk u bėri atyre tė padrejtė, por ata ia bėnė padrejtė vetes.” (Teube, 67-71)

Munafikėt nė ēdo kohė dhe nė ēdo vend janė tė njėjtė, kanė njė natyrshmėri tė tyren. Edhe pse ndoshta fjalėt dhe veprat e tyre ndryshojnė, ata zotėrojnė njė lloj natyrshmėrie. Brendėsia e keqe, poshtėrsia e fshehtė, dhelpėria, dobėsia pėr t’u ballafaquar me tė vėrtetėn, frika nga shprehja haptazi, tė gjitha kėto janė cilėsitė e tyre esenciale. Sjelljet dhe morali i tyre janė urdhėrimi nė punė tė kėqija dhe ndalimi i punėve tė mira si dhe dhėnia e pasurisė vetėm sa pėr sy e faqe. Ata janė ata tė cilėt e harruan Allahun edhe Allahu i harroi ata. Ata bėjnė vetėm llogarinė e njerėzve e nuk llogaritin shpėrblimin tek Allahu, ata nuk i frikėsohen Allahut, por njerėzve, prandaj edhe Allahu i ka harruar. Ata nuk kanė vlerė te njerėzit, por nuk do tė kenė vlerė as kur tė dalin para Allahut. Allahu i cilėsoi kėtė lloj njerėzish si tė dalė nga feja e Allahut me fjalėt e Tij: “Nuk ka dyshim, hipokritėt janė ata tė prishurit. Hipokritėve dhe hipokriteve dhe jobesimtarėve Allahu u ka pėrcaktuar zjarrin e xhehenemit, ku do tė jenė pėrgjithmonė, ai mjafton pėr ta, dhe ata i ka mallkuar Allahu. Ata kanė dėnim tė pandėrprerė.”
Kjo natyrshmėri e devijuar dhe e humbur nuk ėshtė diēka e re te njerėzit. Nė historinė njerėzore ka pasur shembuj tė tillė edhe mė herėt. Allahu tregon pėr popujt qė kanė qenė para tyre dhe tregon se kėta munafikė ndjekin tė njėjtėn metodė dhe tė njėjtėn rrugė qė kanė ndjekur tė parėt e tyre. Allahu thotė: “Ju hipokritė jeni si ata para jush, qė ishin mė tė fuqishėm se ju, kishin mė shumė pasuri e fėmijė, qė pėrjetuan ata qė u takoi, sikurse qė pėrjetuat edhe ju pjesėn tuaj, madje edhe ju u zhytėt (nė tė kėqija) siē u zhytėn ata. Tė tillėt asgjėsuan veprat e veta nė kėtė jetė dhe nė jetėn tjetėr, dhe tė tillėt janė plotėsisht tė dėshpėruar.”
Transmetohet nga Ebi Seidi, se i Dėrguari i Allahut alejhi selam ka thėnė: “Do t’i pasoni ata qė kanė qenė para jush pėllėmbė pėr pėllėmbė, krah pėr krah, gjersa nėse hyjnė nė vrimėn e hardhucės, do tė hyni edhe ju pas tyre.” Thanė: “O i Dėrguari i Allahut, ēifutėt dhe tė krishterėt janė ata?” Tha i Dėrguari i Allahut: “E kush tjetėr?”
Pastaj, prej bisedės sė tyre, Allahu kalon nė njė bisedė tė pėrgjithshme, sikur Allahu ēuditet me ata njerėz tė cilėt ecin nė rrugėn e tė shkatėrruarve dhe nuk marrin aspak mėsim prej tyre. Allahu thotė: “A nuk u arriti atyre lajmi i atyre qė ishin mė herėt, si: i popullit tė Nuhut, i Adit, i Themudit, i popullit tė Ibrahimit, i atyre tė Medjemit dhe i tė rrotulluarve (populli i Lutit). Atyre u patėn ardhur tė Dėrguarit e tyre me argumente. Allahu (qė i shkatėrroi) nuk u bėri atyre tė padrejtė, por ata ia bėnė padrejtė vetes.” (Teube, 67-71)
A nuk mendojnė kėta njerėz, tė cilėt ndjekin rrugėn e tė parėve tė tyre, se si Allahu i shkatėrroi ata qė ishin para tyre? A nuk e shohin se si Allahu e shkatėrroi popullin e Nuhut me pėrmbytje (me tufan), popullin e Hudit me njė erė tė furishme, Themudin me njė zė tė tmerrshėm, popullin e Ibrahimit e shkatėrroi sė bashku me mbretin e tyre zullumqar, pastaj popullin e Shuajbit dhe tė Lutit?
Kėtyre popujve u erdhėn tė Dėrguarit e Allahut, por ata nuk i dėgjuan dhe pasoi shkatėrrimi nga ana e Allahut. Njeriun e humbur e mashtron fuqia dhe ai pastaj nuk kujton Allahun, e verbėrojnė begatitė e shumta dhe nuk shikon; kėtij nuk i bėn dobi kėshilla e tė parėve. Shumica e kėtyre, tė cilėve Allahu u jep fuqi ēfarėdo qoftė dhe begati tė shumta, dalin jashtė kufijve tė Allahut, bėhen mendjemėdhenj e nuk marrin mėsim prej mendjemėdhenjve qė kanė kaluar para tyre. Nė kėtė rast del nė pah dhe realizohet ligji i Allahut.
 

Pėrgatiti: Shaban Murati
31.8.2007