Recepcionisti u gëzua shumë, në vend të një dhome u dha një apartment, në shenjë respekti për Muhamedin, alejhi selam, dhe për dashurinë ndaj banorëve të Medinës…
U ngjitën lart djelmoshat dhe qëndruan gjatë gjithë natës duke pirë alkool; njëri u deh, ndërsa tjetri kishte pirë por nuk ishte dehur i plotësisht.
U çuditën kur dëgjuan trokitjen në derën e tyre, ora 4 e 30 min e mëngjesit. U ngrit njëri prej tyre dhe e hapi derën.
Recepcionisti i thotë: Imami i fshatit refuzon të na falë namazin e sabahut, pasi e kuptoi që ju jeni nga Medina dhe qëndroni ketu (në fshat)!
Ne po ju presim poshtë në xhami!
U çudit djaloshi me lajmin dhe e zgjoi edhe shokun e tij dhe i tha: A di diçka përmendsh nga Kur’ani?
Ai ia ktheu se nuk mund t’u bëhet imam… Derisa po konsultoheshin, trokiti dera per të dytën herë; recepcionisti po i thoshte: Ne po ju presim poshtë, shpejtoni para se të lindë dielli.

Rrëfyesi i këtij tregimi thotë: U pastruam shpejt dhe zbriten poshtë në xhami, kur pamë… ajo ishte e mbushur me njerëz, thuaj sikur të ishte namaz i xhumasë. Të pranishmit në xhami po i përshëndetnin me respekt, ndërsa njëri prej tyre doli imam. Posa filloi të thotë: Elhamdulilahi rabbilalemin… i gjithë xhemati filluan të qajnë duke kujtuar xhaminë e Muhamedit, alejhi selam. Edhe unë qaja së bashku me xhematin e xhamisë, ndërsa shoku në të dy rekatet këndoi: Kulhuvallahu ehad… sepse nuk dinte më shumë se kjo kaptinë.
Ky rast tha ishte shkak për udhëzimin tonë në rrugë të drejtë!

Përshtati: Valdet Kamberi