Na ishte një herë një peshkatar dhe çdo ditë peshkonte nga një peshk, pastaj qëndronte një kohë në shtëpi derisa peshku mbaronte. Pastaj sërish shkonte në bregdet që të zinte peshk. Një ditë prej ditësh, bashkëshortja e peshkatarit duke pastruar peshkun pa diçka të çuditshme. Ajo kishte parë në barkun e peshkut një margaritar!
U çudit. Margaritar në barkun e peshkut?! Subhanallah! E ftoi bashkëshortin dhe i tregoi se çfarë kishte parë. Edhe ai u çudit dhe njëkohësisht u gëzua dhe i tha bashkëshortes se do ta shisnin dhe do të hanin diçka tjetër, jo peshk.

Peshkatari e mori margaritarin dhe shkoi te shitësi i margaritarëve afër shtëpisë së tij. E përshëndeti dhe i tregoi ngjarjen. “Më jep ta shoh! Ooo, ky margaritar është shumë i vlefshëm”, i tha tregtari. “Sikur të shes dyqanin dhe shtëpinë time, nuk do të mund ta paguaj. Mirëpo shko te filan tregtar në qytet, se ndoshta ai do të mund ta blejë atë.” E mori margaritarin peshkatari dhe shkoi te tregtari i madh dhe i tregoi ndodhinë, mirëpo edhe ky i tha se margaritari vlente shumë më shumë. “Por, unë do të gjej zgjidhje. Shko tek guvernatori i kësaj province. Ai ka mundësi ta blejë këtë margaritar.” Peshkatari e falënderoi për ndihmën që i ofroi dhe u nis në drejtim të guvernatorit. Ndaloi te dera e pallatit të guvernatorit duke pritur leje që të hynte brenda. E takoi guvernatorin dhe i rrëfeu ngjarjen e tij. “Subhanallah”, i tha, “pikërisht këtë kërkoj. Nuk di se si të të shpërblej, mirëpo do të të lejoj të hysh në depon time personale, ku do të qëndrosh për gjashtë orë. Merr çka të duash. Ky është shpërblimi për këtë margaritar! Zotëri, gjashtë orë janë shumë për një peshkatar si unë. Le të jenë dy orë”, i tha peshkatari. “Gjashtë orë dhe merr çfarë të duash nga depoja”, i tha guvernatori.

Peshkatari hyri në depon e guvernatorit dhe mbeti i habitur. Pa një dhomë tepër të madhe, të ndarë në tre kate. Kati i parë ishte i mbushur me xhevahire, perla dhe ar. Kati tjetër me mbulojë të butë e të lëmuar. Vetëm t’i hidhte një shikim, do ta merrte gjumi nga qetësia. Ndërsa në katin e tretë kishte ushqime dhe pije të ndryshme.

Peshkatari filloi të mendojë dhe tha: “Gjashtë orë! Vërtet janë shumë për mua. Ç’do të bëj për gjashtë orë? Mirë. Do të filloj me ushqimin, që është në katin e tretë. Do të ha derisa të mbush stomakun tim.” Më pas zbriti për në katin e parë, kur ja, në katin e dytë, pa një shtrojë të butë dhe tha. “Hëngra derisa u ngopa, pse të mos fle e të pushoj, në mënyrë që të forcohem për të mbledhur sa më shumë që është e mundshme? Vërtet, kjo është një mundësi e artë, e cila nuk do të përsëritet më!” Peshkatari shkoi në shtrat, u shtri dhe e mori gjumi i thellë. Pas disa çastesh dëgjoi një zë.
-Ngrihu! Ngrihu o peshkatar i marrë! Koha ka mbaruar!
-Çfarë?! Nuk është e mundur,- tha peshkatari. -Po, ngrihu dhe dil jashtë.
-Ju lutem, nuk më është dhënë mundësia dhe koha e mjaftueshme!
-Gjashtë orë në këtë depo dhe tani je zgjuar nga kjo pakujdesi. Dëshiron më shumë xhevahire? A nuk ke pasur kohë të mjaftueshme që të mbledhësh tërë këto xhevahire e të dalësh jashtë dhe me ato xhevahire të blesh ushqimet më të mira e më të këndshme, të blesh shtrojat më të mira të mundshme? Mirëpo vërtet ti je një i çmendur e shumë i pakujdesshëm. Nuk mendon për mjedisin në të cilin gjendesh. Merreni dhe nxirreni jashtë!
-Jo, jo, jo, ju lutem! Ju lutem mosni!, nisi të bërtasë peshkatari.

Tregimi përfundoi, mirëpo mësimi nuk mbaroi!
A e keni parë margaritarin? Ai është shpirti yt, o ti rob i dobët! Vërtet është një thesar që nuk mund të vlerësohet. Mirëpo ti nuk e di vlerën e atij thesari.
A e ke parë depon? Depoja është kjo botë (dynjaja). Shiko madhështinë e saj dhe shiko shfrytëzimin e saj nga ana jonë!
Xhevahiret janë veprat e mira. Shtroja e butë dhe e lëmuar është pakujdesia.
Ushqimi dhe pijet janë kënaqësitë. Tani, vëlla peshkatar, a nuk ka ardhur koha që të zgjohesh nga gjumi, ta lësh shtrojën e butë? T’i mbledhësh xhevahiret, të cilat janë pranë teje para se të kalojnë ato gjashtë orë e pastaj të pendohesh, kur ushtarët të të nxjerrin jashtë nga kjo begati!