Falënderimi i takon Allahut, Zotit të botëve. Salavatet e selamet qofshin mbi të Dërguarin Muhamed, i cili është dërguar si mëshirë për botët. Lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, mbi familjen e tij si dhe mbi shokët e tij.
Përse është dërguar i Dërguari, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të?
A thua Allahu e dërgoi atë dënim për njerëzimin apo për ta shkatërruar njerëzimin?
A e ngarkoi atë që të hakmerret ndaj njerëzve për shkak të mosbesimit dhe kryeneçësisë së tyre?
Për  tërë këtë na jep përgjigje fjala e Allahut të Lartësuar: “Dhe Ne nuk të kemi dërguar ty (o Muhamed), veçse si mëshirë për botët.” (Enbija, 107)

Ky ishte synimi i mesazhit, qëllimi i dërgimit, arsyeja e zgjedhjes së tij. S'do mend se Muhamedi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, konsiderohet mëshirë e Allahut të Lartësuar për njerëzimin e hutuar, të padrejtë  e të pakujdesshëm.

Allahu thotë: "Në saje të mëshirës së Allahut u solle butësisht me ta (o Muhamed). Sikur të ishte i ashpër dhe i vrazhdë, ata do të largoheshin prej teje." (Ali Imran, 159)

Sikur të ishe i ashpër e i vrazhdë nuk do të ishe i denjë për interpretimin e mesazhit të Allahut dhe Ne nuk do të të obligonim me komunikimin e saj, ngase pronari i mesazhit duhet të jetë i butë, i mëshirshëm, zemërgjerë, i urtë, i durueshëm.

I Dërguari i Allahut thotë: “O ju njerëz! Unë jam mëshirë e dhuruar.” Shënon Ibn Sa’di, ndërsa Albani e cilëson si hasen.
Gjithashtu për të kanë transmetuar se ai “ishte njeriu më i mëshirshëm për fëmijët dhe për familje.” Sahihul Xhami’.
“Ishte i mëshirshëm, sa herë që i vinte dikush i premtonte (i premtonte mirësi nëse nuk posedonte), ndërsa i plotësonte atë që kishte.” Sahihul Xhami’.

Inkurajimi për mëshirë

I Dërguari, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, inkurajonte dhe nxiste për mëshirë e dhembshuri ndaj krijesave të Allahut, qofshin ata të vegjël apo të rritur, qofshin burra apo gra, besimtarë apo jobesimtarë. Përkitazi me këtë janë transmetuar argumente të shumta. Ndër to mund të përmendim:

“Kush nuk i mëshiron njerëzit, atë nuk e mëshiron Allahu.” Mutefekun alejhi.
Ebu Musa, Allahu qoftë i kënaqur me të, e ka dëgjuar të Dërguarin e Allahut duke thënë: “Nuk do të besoni përderisa nuk keni mëshirë ndërmjet jush.” Thamë: “O i Dërguar i Allahut, të gjithë ne jemi të mëshirshëm.” Ai tha: “Nuk është mëshira që keni ndaj njëri-tjetrit, por është mëshirë e përgjithshme.” Shënon Taberani, Albani e cilëson hasen. Me këtë nënkuptojmë që mëshira duhet të zgjerohet, që t’i përfshijë të gjithë njerëzit, atë që e njeh si dhe atë që nuk e njeh.

Gjithashtu, Abdullah b. Amr El Asi, Allahu qoftë i kënaqur me të dy, transmeton se i Dërguari, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Të mëshirshmit i mëshiron Mëshiruesi. Kini mëshirë ndaj atyre që janë në tokë, ju mëshiron Ai që është në qiell.” Shënon Ebu Davudi, Tirmidhiu dhe ka thënë hasen sahih.

Medito, Allahu më mëshiroftë mua dhe ty, për domethënien e fjalës së të Dërguarit të Allahut, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të: “Kini mëshirë ndaj atyre që janë në tokë”, do të vëresh madhështinë e kësaj feje që ka ardhur si mëshirë për të gjithë njerëzit. Prandaj, të gjithë që jetojnë në sipërfaqen e tokës, në Islam meritojnë që të kihet mëshirë ndaj tyre.
Edhe në qoftë se është jobesimtar? Po, edhe në qoftë se është jobesimtar.
Atëherë, përse është ligjësuar lufta në Islam?
Është ligjësuar për ta larguar atë që pengon në mes njerëzve dhe mëshirës së Allahut. Allahu thotë: “Ju jeni populli më i mirë i dalë për njerëzimin:” (Ali Imran, 110). Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur me të, thotë: “Respektivisht, ju jeni njerëzit më të mirë për njerëzit, t’i futni në xhenet!”

Islami nuk njeh urrejtje, as armiqësi, gjëra këto që e drejtuan njerëzimin në shkatërrim në shumë periudha të jetës së tyre. Pa dyshim se zemrat e ashpërsuara e të vrazhda që nuk njohin mëshirë e dhembshuri nuk janë zemrat e besimtarëve të sinqertë. Përkitazi me këtë, i Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Mëshira nuk largohet vetëm se nga njeriu i ligë.” Shënon Ebu Davudi, Albani e cilëson hasen.

Lufta e Dytë Botërore i ka kushtuar njerëzimit gjashtëdhjetë milionë të vrarë, saqë varrezat u ngushtuan nga banorët e tyre dhe era e vdekjes u përhap në çdo vend të botës. Njerëzimi u zhyt në dete me gjak, me kafka e mbeturina. Prijësit e luftës u orvatën që një numër të madh të viktimave civile t’i fusnin në radhët e armiqve të tyre si dhe të përdornin fuqinë më të madhe të mundshme për shkatërrimin e qyteteve, për bombardimin e institucioneve si dhe për zhdukjen e çdo gjurme të jetës.

Çfarë lirie mund t’i ofrojnë ata botës?
Çfarë lirie mund t’i paraqesin ata njerëzimit?
Përse u zhvillua kjo luftë? Cilat ishin motivet e saj? Cilat ishin shkaqet e saj etike? Cilat ishin frytet e saj? Kush mban përgjegjësi për këtë shkatërrim dhe rrënim që ka ndodhur? Lidhur me këtë askush nuk ka menduar.

Çudia më e madhe qëndron në atë se bijtë e atyre që organizuan atë masakër të shëmtuar njerëzore sot akuzojnë Islamin dhe muslimanët për ashpërsi, vrazhdësi dhe mospasje mëshirë, ashtu siç pretendojnë se Islami konsiderohet fe e cila nxit për dhunë dhe thërret për luftë, shkatërrim, rrënim, urrejtje dhe prishje.

Kjo pa dyshim që është një gënjeshtër e zhveshur që nuk mbështetet në fakte as nga realiteti e as nga historia. Kur i Dërguari, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, e dërgoi Aliun, Allahu qoftë i kënaqur me të, te çifutët e Hajberit, Aliu i tha atij: “O i Dërguar i Allahut! A t’i luftoj ata derisa të bëhen si ne?” Ai tha: “Ngadalë, gjersa të zbresësh në tokën e tyre, pastaj ftoji ata në Islam si dhe lajmëroji se çfarë obligimesh kanë ndaj Allahut. Pasha Allahun, që Allahu përmes teje të udhëzojë një njeri është më mirë për ty sesa e tërë bota.” Shënon Buhariu dhe Muslimi.

Kjo pra është njëra ndër porositë e të Dërguarit të Allahut drejtuar njërit prej komandantëve të tij. Në të nuk figuron thirrje për luftë ose nxitje për derdhjen e gjakut, por në të qëndron se udhëzimi dhe bindja e tyre në të vërtetën është më e mirë sesa luftimi i tyre dhe vdekja e tyre në mosbesim.
Ndër manifestimet e mëshirës së Islamit gjatë luftës është edhe ajo që Enes b. Maliku, Allahu qoftë i kënaqur me të, transmeton se i Dërguari i Allahut, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ka thënë: “Shkoni me emrin e Allahut dhe begatinë e Profetit të Tij. Mos vrisni pleqtë, as gratë e fëmijët, rregulloni e bëni dobi sa të mundeni, sepse Allahu i do ata që janë të dobishëm.” Shënon Ebu Davudi.

Ku është kjo në krahasim me ata që kanë shkatërruar qytetet, asgjësuar banorët e tyre si dhe kanë përdorur të gjitha llojet e armëve të ndaluara ndërkombëtarisht për vrasjen e grave, fëmijëve, pleqve, bujqve në fushat e tyre dhe klerikëve në vendfaljet e tyre?

Të gjitha luftërat që i drejtoi i Dërguari, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin mbi të, ose ato që kanë ndodhur në kohën e tij nuk kanë sjellë vdekjen e më shumë se disa qindra prijësve të mosbesimit, të cilët dëmtuan dhe fyen të Dërguarin, vranë shokët e tij, e ngushtuan Islamin dhe muslimanët në çdo vend, gjersa shokët e tij u detyruan të braktisin vendlindjet e tyre, pasuritë e tyre si dhe të emigrojnë në vende të tjera për shkak të presionit të dënimit dhe bllokadës. Ndërsa në anën tjetër, vetëm kryqëzatat kanë sjellë vrasjen e qindra mijërave muslimanë, ndërsa qindra mijëra të tjerë iu ekspozuan formave më të këqija të dënimit dhe torturës.

Ku qëndron mëshira o ju që pretendoni se keni mëshirë?
Përse deri më sot nuk keni kërkuar falje për veprime të tilla të frikshme?

Gustav Le Bon, njëri ndër orientalistët e mëdhenj, thotë: “Realisht, popujt nuk kanë njohur çlirues të mëshirshëm e tolerant sikur arabët. Islami është ai i cili ua ka dhënë muslimanëve këtë mëshirë e këtë tolerancë. Ndërsa ne kemi parë forma të ndryshme, si lufta e opiumit1, ndërsa më e rëndë se kjo janë luftërat e kolonizimit modern, ndërsa edhe më e rëndë se kjo është padrejtësia e sionistëve dhe vrazhdësia e tyre, dashuria e tyre për gjakun, dhunën dhe çrrënjosjen.”2

Kjo pra qe mëshira e muslimanëve, ndërsa kjo ashpërsia e armiqve të tyre. Cili nga këta dy grupe mund të akuzohet për dhunë, vrasje dhe terrorizëm?


Mëshira ndaj fëmijëve