Emri Indonezi kur shqipërohet merr këtë domethënie: "Ishujt e Indisë Lindore". Indonezia konsiderohet njëri nga arkipelagët më të mrekullueshëm, i cili shtrihet në juglindje të Azisë, njëri prej vendeve më të mëdha të Azisë Juglindore. Ka një përbërje prej 13677 ujdhesash. Nga veriu kufizohet me Malajzinë, kurse nga lindja me Gininë e Re. Kryeqyteti i Indonezisë është Xhakarta (Jakarta). Banorët vendas flasin gjuhën indoneziane, e ashtuquajtur në origjinal “Bahasa Indonesia”, njëherazi është gjuhë zyrtare e vendit. Në të kaluarën gjuha melaje shkruhej me shkronja arabe (shkrim: xhavi), mirëpo periudha imperialiste kishte ndikuar që në vend të saj të përdorej alfabeti latin. Përveç gjuhës melaje, e cila është gjuhë e parë zyrtare e vendit, fliten edhe gjuhë të tjera, si: gjuha japoneze, angleze dhe arabe, përveç se kjo e fundit zë vend te studentët dhe studiuesit e mësimeve islame1.

Është e domosdoshme për t’u përmendur se banorët e Indonezisë, përveç gjuhëve që cekëm, flasin me shumë se tridhjetë gjuhë të tjera lokale, të cilat numërojnë më shumë se 250 dialekte të ndryshme dominuese. Si shkak i dominimit të këtyre gjuhëve të shumta, është banimi i njerëzve në skaje apo në kufijtë e Indonezisë. Largësia nga lindja e Indonezisë e deri në perëndim është sikurse largësia në mes Londrës dhe Gjirit Arab2.

Banorët e Indonezisë kanë prejardhje nga disa fise të ndryshme banorësh, më të rëndësishmet nga to mund t’i numërojmë në vazhdim:   
1- Fisi malaj   
2- Fisi kinez dhe disa
3- Familje indiane  

Në Indonezi, njerëzit zakonisht marrin emrat e fiseve duke u bazuar në emërtimet e vendeve ku ata banojnë, për shembull fisi i emërtuar me emrin "El-Xhavij-jin", ka marrë këtë emër sipas ishullit Xhávah, fisi Es-sandán është emërtuar në bazë te emërtimit vendor Sandán. Fisi El-mádúrij është emërtuar sipas ujdhesës Mádúra. Fisi Es-sázák banon në ujdhesën Lambuk, kurse fisi El-mukserijin dhe El-juxhijin jetojnë në anët e skajshme jugore te ishullit Selibiz. Muslimanët në Indonezi numërojnë me shumë se 95% të popullsisë dhe të gjithë janë pasues të “Ehlis-sunneh vel-xhemaa’ah”, ndërsa kur është fjala për shkollën juridike medhhebore, praktikojnë medhhebin e Imam Sha’fiut. Numrin tjetër të popullsisë e përbëjnë të krishterët, hindusët, budistët dhe paganët.

Kur flasim për statusin që gëzon feja islame në shtetin e Indonezisë, mund të themi se konsiderohet si fe formale dhe anon nga një grup shtetesh islame, ku normat dhe ligjet e tyre nuk janë të përcaktuara sipas ligjit islam, mirëpo këto ligje (kanune) janë të përcaktuara për të gjitha fetë në përgjithësi.

Pasi arabët në përgjithësi kishin pranuar fenë islame dhe biznesi i tregtarëve ishte shtuar dukshëm me banorët e ishujve të Indonezisë, e në veçanti i atyre që vinin nga Omani, Hadramevti dhe Jemeni, shohim se vërtet ardhja e Islamit u kishte dhuruar një jetë të re dhe u kishte sjellë një kulturë shumë të lartë dhe deri në atë kohë banorët e atyre ishujve nuk kishin pasur njohuri për një kulturë të tillë. Sipas të dhënave që ka sjellë El-Mes’udij "المسعودي" në librin e tij Muruxh Edh-dheheb "مروج الذهب " lidhur me atë se a kanë ditur muslimanët diçka për ishujt e Indonezisë, ai thotë se në atë kohë këta ishuj vërtet kanë qenë të njohur nga muslimanët3.

Disa të tjerë mendojnë se Islami kishte depërtuar në këto vende atëherë kur vala e çlirimeve islame në periudhën abaside veç kishte çaluar dhe njerëzit kishin nxituar pas punëve të jetës se përditshme, si në sektorin e tregtisë, bujqësisë dhe industrisë, po ashtu edhe në përhapjen e shkencave islame. Anijet kishin filluar të lëviznin nga bregdetet e ishujve arabë në drejtim të Lindjes, duke mbartur me vete mallra. Veç kësaj, morali i tregtarëve muslimanë, të cilin Islami ua kishte mbjellë në zemrat e tyre, kishte ndikuar te banorët e Indonezisë që me vonë ta përqafojnë Islamin me plot dashuri. Në mesin e tyre kishte thirrës (duátun), po ashtu në mesin e tyre gjejmë edhe dijetarë (ulema), të cilët e kishin sakrifikuar jetën e tyre për përhapjen e Islamit si dhe për ngritjen e fjalës “Nuk ka Zot tjetër përveç Allahut" لا اله إلا الله.

Mënyra dhe metodologjia e përhapjes së Islamit në Indonezi kishte qenë graduale dhe precize, duke vazhduar nga vendet bregdetare e deri në brendësi të ishujve. Për këtë arsye feja islame kishte pasur një ndikim shumë të lartë në vendet bregdetare krahasuar me ato në brendësi. Në atë kohë kishte tregtarë nga Indonezia, të cilët kishin udhëtuar për në vendet arabe, siç ishte shkuarja e tyre ne Bagdad në kohën e Harun Err-Rreshidit. Këta tregtarë të Indonezisë pas kthimit nga Bagdadi me vete kishin marrë edhe besimin islam. Shkaqet dhe arsyet e korrjes së suksesit në përhapjen e Islamit nga arabët në trevat e Indonezisë ishin morali islam i arabëve, besueshmëria, besnikëria, sinqeriteti, pasionet e mira, respektimi i barazisë dhe i unitetit si dhe mirëmbajtja dhe harmonia e besimit ndër muslimanë.