Miqësia
 

   Në Itali kemi një thënie shumë të vjetër: “Më thuaj me kë rri, që të të them se kush je”. Në këtë thënie ka shumë urtësi. Shokët që zgjedhim në jetë të tjerëve ua bëjnë me dije se ç’njerëz jemi. Ne dëgjojmë se filani ka qenë njeri shumë i mirë, mirëpo më vonë ka rënë në shoqëri të keqe. Sidoqoftë, e vërteta është se askush nuk na drejtohet me pistoletë që të na detyrojë ta kalojmë kohën me njerëz të këqij. Ne jemi ata që e zgjedhim këtë lloj shoqërie. Më poshtë kemi këshillën kuranore, ku Allahu i Madhërishëm thotë:
   “Përkufizoje veten me ata që lusin Zotin e tyre mëngjes dhe mbrëmje, e që kanë për qëllim kënaqësinë e Tij; dhe mos i hiq sytë e tu prej tyre e të kërkosh bukuritë e kësaj bote, dhe mos iu bind atij që ia kemi shmangur zemrën prej përkujtimit Tonë dhe i cili i është dhënë epshit të vet, sepse puna e tij ka mbaruar.”

   “Atë ditë zullumqari do t’i kafshojë duart e veta dhe do të thotë: ‘I mjeri unë, ta kisha marrë rrugën e Pejgamberit! O shkatërrimi im, ah të mos e kisha bërë filanin mik! Në të vërtetë, pasi e gjeta rrugën e drejtë, ai më largoi mua prej asaj, dhe djalli është ai që e humb njeriun dhe e lë të vetmuar.”

   Të gjithë ne takojmë njerëz të cilët na gjykojnë duke u bazuar në veturat që ngasim, rrobat që veshim etj. E tërë kjo ndodh se ky lloj njerëzish shikojnë vezullimin e kësaj bote dhe anën e jashtme. Si rrjedhim, jemi të porositur që të mos shoqërohemi me këtë grup njerëzish.
   Nëse dëshirojmë të qëndrojmë me ta dhe të kërkojmë atë që ata kërkojnë, atëherë shumë shpejt na imponohet të bëjmë shoqëri me ta dhe të ndjekim mënyrën e jetesës së tyre. Si rezultat i tërë kësaj, ne do të bëhemi robër të epsheve tona dhe përfundimisht një gjë e tillë nuk është e mirë. Le të mendojmë dhe të bëhemi sa më të kujdesshëm për shokët që zgjedhim; në fund të fundit, ne nuk dëshirojmë të jemi nga mesi i atyre të cilët porositë e Allahut xh.sh. i kanë lënë anash e që të kërkojmë falje për gabimet që kemi bërë, pra mos të humbim kohë se në fund do të bëhet shumë vonë. Njeriu ka vetëm një jetë për të punuar dhe vepruar. Në anën tjetër, sa më shumë t’i kushtojmë rëndësi zgjedhjes së shokëve, aq më shumë duhet t’i rrisim raportet dhe miqësinë tonë.
  
   Tash do të sjellim edhe një thënie të urtë italiane: “Kush ka gjetur një mik, ka gjetur një thesar”. Si rezultat i gjithë kësaj, ne duhet që gjithmonë të sillemi mirë me secilin. Kurani na mëson mënyrën se si të shoqërohemi, duke na porositur:
   “Nuk është e barabartë e mira dhe e keqja, ndaj ktheje (të keqen) në mënyrën më të mirë. Se atëherë ai, me të cilin kishit njëfarë armiqësie, do t’ju bëhet mik i afërt.”

   Mund të ndodhë që këto fjalë të duken si të pakuptimta, por kur ato janë të zbatueshme, marrin një kuptim dhe një perspektivë të re. Mënyra më e mirë dhe më e efektshme për ta kthyer të keqen, shpaloset kur e kthejmë me të mirë; pra nëse dikush na bën keq, duhet t’ia kthejmë me të mirë.
   Të gjithë kemi nga një zemër. Sa njerëz janë të këqij që t’i refuzojnë të mirat? Shumë pak. Në momentin kur do të zbatojmë këtë porosi dhe këshillë të bukur kuranore, jeta jonë do të pasurohet edhe më shumë.
 

Haxhah Liza Abdullah
Shqipëroi: Mr. Feim Dragusha
20.6.2008