Një shembull i të jetuarit me Kuranin nga jeta e një tabiini


   Ishte prej tabiinëve të njohur. Para se të pranonte Islamin, ishte mushrik, nga Persia. Në kohën e sahabëve kapet rob lufte në njërën prej betejave në mes muslimanëve dhe jobesimtarëve. E pranon Islamin dhe mahnitet pas Kuranit.
   Ai fillon të rrëfejë për jetën e tij interesante: “Unë dhe disa me të cilët isha në luftë u kapëm nga muxhahidinët dhe na trajtuan si robër lufte. Nuk kaloi shumë kohë dhe ne e besuam Allahun dhe u orientuam në mësimin e Kuranit.”
Kjo ishte jeta e selefit nga radhët e sahabëve dhe të atyre që i pasuan sahabët. Shtëpitë e tyre ishin plot Islam dhe Kuran.
   Ata që patën rastin të rrinë me ta u ndikuan nga morali i tyre i lartë, nga shitblerja dhe nga jeta e tyre, e cila ndërtohej mbi porositë e Kuranit dhe të Sunetit të Muhamedit alejhi selam. Me fjalët dhe veprat e tyre ata ishin thirrës në rrugën e Allahut subhanehu ue teala, prandaj shumë jomuslimanë nuk kalonte kohë e gjatë dhe e pranonin Islamin.
   Tabiini i nderuar vazhdon rrëfimin e tij, pasi foli për Islamin e tij dhe dashurinë e tij për Kuranin duke qenë rob lufte. Ai thotë: “Disa prej nesh i paguanin taksë zotërisë së tyre, disa prej nesh u shërbenim atyre e unë isha njëri prej tyre. Çdo natë e lexonim Kuranin në tërësi, e kjo ishte shumë e vështirë për ne, pastaj filluam ta lexonim atë në tërësi çdo dy net, por edhe kjo ishte shumë e vështirë. Pastaj e mbaronim së lexuari çdo tre net, por edhe kjo ishte e vështirë për ne, sepse gjatë tërë ditës punonim dhe çdo natë nuk flinim. Një ditë takuam disa shokë të Pejgamberit alejhi selam dhe u ankuam tek ata për pagjumësinë, për përfundimin e Kuranit çdo tre net dhe për shërbimin që u bënim pronarëve tanë. Sahabët, Allahu qoftë i kënaqur me ta, u përgjigjën: “Leximin e Kuranit përfundojeni çdo ditë xhumaje.” I morëm udhëzimet e sahabëve dhe Kuranin e lexonim një pjesë të natës dhe pjesën tjetër flinim. Kjo nuk ishte e rëndë.”
   Pas kësaj çështja e këtij tabiini u transferua te një grua nga fisi Beni Temin. Ishte zonjë e ndershme dhe besimtare dhe nuk e obligonte atë me punë të rënda. Ai i shërbente asaj një pjese të ditës dhe pjesën tjetër pushonte. Krahas mësimit përmendsh të Kuranit mësonte edhe leximin me rregullat e Kuranit, shkrimin dhe shkenca të tjera islame, që pas Kuranit gjithnjë ishte shkenca e hadithit.
   Ky tabiin shkoi një ditë për të falur namazin e xhumasë. Me të shkoi edhe pronarja e tij, e cila tha para masës së njerëzve: “Dëshmoni o ju muslimanë se unë po e liroj këtë djalosh duke e dashur shpërblimin nga Allahu dhe duke shpresuar në faljen e Tij. Askush nuk ka të drejtë të sillet me të ndryshe përveçse në formën më të mirë.” Pastaj e shikoi atë dhe tha: “O Allahu im, unë dua ta ruaj këtë të mirë te Ti për ditën kur nuk bën dobi as pasuria dhe as fëmijët.”
   Kush është ky burrë kaq i madh, i cili tha për veten: “E kam mësuar shkrimin dhe Kuranin pa e hetuar familja ime dhe asnjëherë nuk është vërejtur në teshat e mia ngjyra e pendës”? Ky është Ebu El Alijeh, Rufi bin Mihram, komentues i Kuranit dhe dijetar i madh në kohën e tij. Ka arritur kohën e Pejgamberit alejhi selam, e ka pranuar Islamin në kohën e Ebu Bekrit, Allahu qoftë i kënaqur me të, dhe ka dëgjuar hadithe nga një numër sahabësh, prej të cilëve ishte: Omeri, Aliu, Ubej bin Kabi, Ebu Dherri, Ibnu Mesudi, Ibn Abasi, e të tjerë, Allahu qoftë i kënaqur me të gjithë ata. Kuranin e ka lexuar në praninë e Ubej Kabit dhe të Ibn Abasit, Allahu qoftë i kënaqur me ta, kurse para Omerit, Allahu qoftë i kënaqur me të, tri herë. Me gjithë dijen e madhe që kishte për Kuranin, ai ishte prej personaliteteve më të shquara në shkencën e hadithit. Allahu i Madhërishëm e ngriti atë nëpërmjet studimit të Kuranit dhe të hadithit.
   Një ditë hyri tek Ibn Abasi, që ishte udhëheqës i Basras në kohën e Aliut, Allahu qoftë i kënaqur me të. Ibn Abasi e mirëpriti, e nderoi dhe e uli në shtratin e tij në të djathtë. Aty ishin disa persona me autoritet nga fisi kurejsh, që filluan të pëshpëritnin në mes vete duke i thënë njëri-tjetrit: “A e patë se si Ibn Abasi e uli këtë robin mbi shtratin e tij?” Ibn Abasi, Allahu qoftë i kënaqur me të dhe babain e tij, i vërejti pëshpëritjet dhe iu drejtua atyre duke u thënë: “Dituria krenarit ia shton krenarinë, i bën të vlefshëm në mesin e njerëzve dhe i ul robërit në shtretërit e udhëheqësve.”
   Vërtet, Allahu i Madhërishëm e ngriti Ebu Alijen me Kuran, saqë thotë Ebu Bekër bin Ebi Davudi: “Pas sahabëve nuk e njeh askush Kuranin më mirë sesa Ebu El Alijeh dhe Seid ibn Xhubejri.”

Tani ejani që së bashku t’i hedhim një shikim porosive të Ebu El Alijes për Kuranin:
1-I mësonte shokët e vet se si ta mësonin Kuranin. Ebu Nuajmi transmeton se Ebu El Alijeh u thoshte: “Mësoni nga Kurani nga pesë ajete. Kjo është më e lehtë për ju, ngase Xhibrili alejhi selam i zbriste nga pesë ajete nga pesë ajete. Kjo është metodë edukative e të mësuarit.”

2-Namazin e vlerësonte lart, sepse është shtyllë prej shtyllave të Islamit. Ai i vlerësonte njerëzit përmes namazit. Transmetohet nga ai se ka thënë: “Udhëtoja gjatë për te dikush që transmetonte hadithe në mënyrë që të dëgjoja nga ai. E ndiqja atë në namaz; nëse e falte namazin me kohë dhe nuk e vononte atë, dëgjoja nga ai hadithe dhe mësoja prej tij. E, nëse nuk i kushtonte rëndësi namazit, largohesha dhe nuk mësoja nga ai ndonjë hadith dhe thosha: “Kur ky nuk i kushton rëndësi namazit, ndaj të tjerave është shumë më i pakujdesshëm.”
S’ka dyshim se namazi është vlerësuesi më i saktë për njerëzit. Sa njerëzve u thuhet të mençur dhe inteligjentë, por kur shikon çështjen e tyre, sheh se ata persona nuk janë të pranishëm fare në xhami.

3-Ka porositur shokët e tij që t’i ndjekin porositë kuranore dhe të largohen nga ajo që i largon nga Kurani duke thënë: “Mësojeni Kuranin. Nëse e mësoni atë, kurrë nuk do t’ia ktheni shpinën. Mos u jepni pas epsheve sepse ato fusin armiqësi në mesin tuaj, punojeni dhe jetësojeni atë që porositën dhe punuan sahabët e Muhamedit alejhi selam.”

4-Ua mësonte shokëve të tij të vërtetat kuranore në fushat e ndryshme të jetës. Transmetohet prej tij se ka thënë: “Ai që e beson Allahun e Madhërishëm, Allahu e udhëzon atë në rrugën e Tij të drejtë”, duke e vërtetuar këtë me ajetin kuranor:
 
وَمَن يُؤْمِن بِاللَّهِ يَهْدِ قَلْبَهُ

“Dhe kushdo që beson Allahun, Ai e udhëzon zemrën e tij (drejt besimit të vërtetë).” (Et Tegabun, 11)
Pastaj ka thënë: ’’Ai që i mbështetet Allahut, Allahu i mjafton atij”, duke e vërtetuar me ajetin kuranor:

وَمَن يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُه

“Dhe kushdo që mbështetet e vë shpresat tek Allahu, atëherë Ai do t’i mjaftojë atij plotësisht.” (Et Talak, 3)
Ai thoshte: “Kush huazon nga Allahu, Allahu e shpërblen atë:
 
مَّن ذَا الَّذِي يُقْرِضُ اللّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَيُضَاعِفَهُ لَهُ أَضْعَافًا كَثِيرَةً

“Kush është ai që dëshiron të lërë tek Allahu një hua të mirë, ashtu që Ai të mund t’ia shumëfishojë atë atij disa herë?” (El Bekare, 245.)
Dhe thoshte: ’’Ai që kërkon mbrojtje nga dënimi i Allahut, Allahu e mbron atë.”

وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِيعًا

“Dhe kapuni që të gjithë ju për litarin (fenë dhe Kuranin) e Allahut.” (Ali Imran, 103) Ai gjithashtu thoshte: “Ai i cili i lutet Allahut, Allahu i përgjigjet lutjes së tij”, duke e argumentuar me fjalën e Allahut:

وَإِذَا سَأَلَكَ
عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ

“E kur robërit e Mi të pyesin ty për Mua, Unë jam afër, i përgjigjem lutjes kur lutësi më lutet.” (El Bekare, 186)

5-Ishte prej dijetarëve të mëdhenj, luftonte në rrugën e Allahut sa herë që e kërkonte nevoja. Ai luftoi kundër romakëve në Sham, sikurse luftoi kundër persianëve në Persi dhe ishte i pari që e thirri ezanin në atë vend pas çlirimit të tij.
Një herë, kur u përgatit për të shkuar në xhihad, filloi të ndiejë një dhimbje të madhe në këmbë, një dhimbje që sa vinte dhe i shtohej. Më pas i erdhi mjeku, i cili, pas kontrollit që i bëri, i tha:
-Ti je goditur nga gangrena.
Ai pyeti: -Ç’është gangrena?
Mjeku i tha: -Është një sëmundje e cila e paralizon organin e trupit në të cilin gjendet, pastaj kalon në pjesët e tjera derisa ta kaplojë tërë trupin.
Mjeku i tha se duhet t’ia priste këmbën patjetër, në të kundërtën sëmundja do të përhapej në tërë trupin. Ebu El Alijeh i dha leje, edhe pse e urrente prerjen e këmbës.
Kur erdhi mjeku që t’ia priste këmbën me sharrë, i tha: -A dëshiron të të japim një dozë anestezie, në mënyrë që të mos e përjetosh fare dhimbjen (gjatë prerjes së këmbës)?
Ebu El Alijeh, Allahu e mëshiroftë, u përgjigj:
-Unë kam një ilaç më të mirë sesa ky që më propozoni ju. Më sillni këtu një lexues të Kuranit, i cili e lexon bukur Kuranin. Le të fillojë ai të lexojë Kuran në praninë time e kur të shihni se më është skuqur fytyra, më janë zgjeruar sytë dhe shikimi im është përqendruar në qiell, atëherë bëni me mua ç’të doni.
Vepruan ashtu siç u tha dhe ia prenë këmbën. Kur i erdhi vetëdija, mjeku i tha: -Me sa duket nuk e ke ndier fare dhimbjen e sharrës dhe të këputjes së këmbës.
Ebu El Alijeh tha: -Dashuria ndaj Allahut dhe kënaqësia e asaj që dëgjova nga Kurani më bëri që mos të ndiej fare dhimbje nga sharra dhe këputja e këmbës.
Pastaj e mori këmbën e tij në dorë, e shikoi dhe tha: “O këmba ime, kur ta takoj Allahun në Ditën e Llogarisë dhe të më pyesë se a kam ecur me ty dyzet vite në haram apo kam prekur me ty atë që nuk është e pëlqyeshme, do t’i përgjigjem jo. Do të jem i sinqertë në atë që do të them inshallah.”
Këta janë shembuj të historisë së umetit islam nga jeta e të devotshmëve, shembuj dhe këshilla të mjaftueshme për atë që dëshiron të marrë mësim.

 

Vazhdon
Përktheu nga arabishtja: Musli Zymberi
14.3.2008