“Dhe prej tyre ka të tillë që thonë: "Më lejo mua (të mos shkoj në luftë) e mos më vë në sprovë!" Ja, ata mu në sprovë kanë rënë (më parë). Xhehenemi gjithsesi i përfshin nga të gjitha anët jobesimtarët.
Nëse ty të takon ndonjë e mirë (në luftë), ajo u vjen keq atyre, e nëse të godet ndonjë e pakëndshme, ata thonë: "Ne edhe më parë kemi ndërmarrë për çështjen tonë dhe kthehen të gëzuar.”
Thuaj: "Neve nuk na godet asgjë tjetër, përveç çka na është caktuar nga All-llahu; Ai është ndihmëtar yni". Prandaj, vetëm All-llahut le t'i mbështeten besimtarët.
Thuaj: "Ç’pritni për ne tjetër, pos njërës nga dy të mirat (o fitues, o dëshmorë)? Ndërsa ne presim për ju që nga ana e All-llahut, ose nëpërmjet duarve tona, t'ju godas me dënim. Pra, ju pritni, e bashkë me ju presim edhe ne.” (Teube, 49-52)
Allahu i Lartësuar në këto ajete fillon të paraqesë disa shembuj të munafikëve, të cilët kërkonin leje nga i Dërguari i Allahut për të qëndruar në Medinë dhe për të mos marrë pjesë në betejë. Allahu i Lartësuar tregon arsyetimet e tyre të shpikura, pastaj zbulon atë që fshehin ata në gjokset e tyre; zilinë dhe luftën e tyre kundër të Dërguarit dhe shokëve të tij.
Transmeton Muhamed b. Is’haku nga Zuhri, Jezid b. Rummani, Abdullah b. Ebu Bekri, Asim b. Katadeja, të cilët kanë thënë: “I Dërguari i Allahut një ditë, kur ishte në përgatitje të betejës së Tebukut, i tha Xhed b. Kajsit, vëllait të Benu Selemes: “A ke o Xhed që të luftosh benu Asferin (ka për qëllim romakët)?” Tha: “O i Dërguari i Allahut, a nuk po më jep leje mua dhe mos më sprovo? Pasha Allahun, populli im e di se nuk ka ndonjë njeri që i pëlqejnë gratë më shumë se unë. Unë frikësohem se, nëse i shoh gratë e benu Asferit, nuk do të bëj sabër ndaj tyre.” Atëherë i Dërguari i Allahut ia ktheu shpinën dhe i tha: “Të kam dhënë leje ty.” Për Xhed b.Kajsin ka zbritur ky ajet.
Me këto lloj arsyetimesh munafikët arsyetoheshin para të Dërguarit të Allahut, ndërsa Allahu i Madhëruar u kundërvihej atyre me këtë: “Ja, ata mu në sprovë kanë rënë (më parë). Xhehenemi gjithsesi i përfshin nga të gjitha anët jobesimtarët.”
Munafikët nuk dëshirojnë për të Dërguarin e Allahut e as për shokët e tij ndonjë të mirë, përkundrazi, u vjen shumë keq nëse muslimanët i gjen ndonjë e mirë. Allahu thotë: “Nëse ty të takon ndonjë e mirë (në luftë), ajo u vjen keq atyre, e nëse të godet ndonjë e pakëndshme, ata thonë: "Ne edhe më parë kemi ndërmarrë për çështjen tonë dhe kthehen të gëzuar.”
Nëse muslimanët i godet ndonjë e mirë, atyre u vjen keq, por nëse i godet ndonjë lodhje apo ndonjë fatkeqësi, thonë: “Kësaj ne i jemi frikësuar dhe për këtë nuk kemi marrë pjesë në betejë.”
Ata kthehen të gëzuar për gjoja shpëtimin e tyre dhe për atë që i ka goditur muslimanët.
Ata veprojnë kështu për arsye se çështjet i shikojnë vetëm nga ana e jashtme dhe sprovat gjithnjë i llogaritin si të këqija. Ata mendojnë se po i sigurojnë të mira vetes nga mosmarrja pjesë në betejë. Zemrat e tyre janë larguar nga nënshtrimi i Allahut dhe të kënaqurit me caktimin e Tij.
Muslimani i vërtetë shpenzon tërë mundin e tij dhe jep çdo gjë e nuk i frikësohet askujt përveç Allahut, sepse beson se çdo gjë që e godet, qoftë e mirë apo e keqe, është prej caktimit të Allahut. Ai gjithashtu beson se Allahu do ta ndihmojë atë. Allahu thotë: “Thuaj: "Neve nuk na godet asgjë tjetër, përveç çka na është caktuar nga All-llahu; Ai është ndihmëtar yni". Prandaj, vetëm All-llahut le t'i mbështeten besimtarët.”
Allahu ka caktuar për besimtarët fitoren, sado që muslimanët i godet ndonjë vështirësi apo ndonjë sprovë, të gjitha këto janë parapërgatitje për fitoren e premtuar. Allahu është Ai i Cili i ndihmon dhe u garanton fitoren dhe tek Ai duhet të mbështeten, me mbështetjen e cila nuk të ndalon marrjen e shkaqeve për përgatitje.
Nuk ka mundësi të mbështetet tek Allahu me një mbështetje të plotë ai i cili nuk i kryen urdhrat e Allahut, nuk i bën shkaqet dhe nuk i njeh ligjet e Allahut në gjithësi. Çdoherë çështja e muslimanit është në të mirën e tij, pa marrë parasysh a fiton në betejë apo arrin vdekjen. Ndërsa çështja e qafirit gjithmonë është në të keqen e tij, pa marrë parasysh a e godet ndonjë dënim i Allahut apo ndonjë dënim përmes duarve të muslimanëve.
Allahu thotë: “Thuaj: "Ç’pritni për ne tjetër, pos njërës nga dy të mirat (o fitues, o dëshmorë)? Ndërsa ne presim për ju që nga ana e All-llahut, ose nëpërmjet duarve tona, t'ju godasë me dënim. Pra, ju pritni, e bashkë me ju presim edhe ne.”
Ç’presin munafikët për muslimanët? Për muslimanin çdo gjë është në të mirën e tij; fitorja me të cilën e ngrenë fjalën e Allahut dhe ky është shpërblimi i tyre në këtë botë, apo vdekjen në rrugën e Allahut. Ndërsa muslimanët presin që munafikët t’i godasë një dënim prej Allahut apo prej duarve të besimtarëve. Ky është dënimi i Allahut, i cili i godet ata siç i ka goditur më herët gënjeshtarët dhe jobesimtarët.

 

Përgatiti: Shaban Murati
22.6.2007