4. Devijimi nga rruga e besimtarëve

Njeriu duhet të përpiqet që të pasojë rrugët e besimtarëve dhe të identifikohet me ta. Ky është një obligim i shprehur nga Allahu:

“Kush i kundërvihet të Dërguarit, pasi i është bërë e qatë e vërteta dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne e lëmë në atë që e ka zgjedhur (në dynja) e fusim në xhehenem. Përfundim i keq është ai.” (En-Nisa, 115)

Përshkrimi i ‘besimtarëve’ në ajet nënkupton së pari dhe para së gjithash sahanët, shokët e Pejgamberit, Allahu qoftë i kënaqur me ata të gjithë.

Të gjithë të Dërguarit alejhis-selam, sahanët e të Dërguarit alejhi selam, ulematë e mëdhenj dhe selefët e drejtë (gjeneratat e para) të këtij umeti kanë lëshuar mjekrat. Nuk ka asnjë transmetim, qoftë edhe nga vetëm njëri prej tyre, që të ketë rruar mjekrën. Për shembull, Allahu na tregon se Haruni alejhi selam i është drejtuar vëllait të vet, Musait alejhi selam si vijon:
“Ai (Haruni) tha: “O bir i nënës sime, mos më kap as për mjekre as për flokë...” (Ta-Ha, 94)

Veç kësaj, ka raportime autentike të cilat tregojnë se pasuesit e drejtë edhe sahabët dhe tabi’inët kishin mjekra të mëdha. Ebu Bekri, Allahu qoftë i kënaqur me të, kishte mjekër të dendur (Kut ul-Kulub, 4:9), Omeri, Allahu qoftë i kënaqur me të, kishte mjekër të madhe (el-Isabah, 2:455), dhe mjekra e Aliut, Allahu qoftë i kënaqur me të, ishte aq e gjerë, saqë kalonte distancën në mes supeve të tij (et-Tabakat, 3:25 prej ibn Sa’dit).

Prandaj, rruajtja e mjekrës përbën një devijim të qartë nga rruga e besimtarëve. Selefët tanë e kanë çmuar mjekrën dhe i kanë kushtuar një rëndësi të veçantë. Transmetohet se Kajs ibn Sadi, Allahu qoftë i kënaqur me të, nuk kishte mjekër (nuk i dilte). Shokët e tij ensarë thoshin: “Sa njeri i mirë është Kajsi me trimërinë dhe zemërgjerësinë e tij, mirëpo sa keq që nuk ka mjekër. Vallahi, sikur të ishte blerë mjekra me dërhemë (monedhë argjendi), do t'ia kishim blerë një mjekër atij!”

Ahnef ibn Kajsi ka qenë një njeri i mençur dhe i qetë, mirëpo nuk kishte mjekër. Disa nga shokët e tij thoshin: “Sikur të ishte shitur mjekra, do t’ia kishim blerë Ahnef ibn Kajsit, edhe sikur të kushtonte njëzet mijë...!”

Ky ka qenë qëndrimi i selefëve tanë, të cilët e kanë dashur mjekrën, kurse në ditët e sotme njerëzit jo që nuk e duan, mirëpo japin edhe para për ta rruar dhe po të ekzistonte ndonjë mundësi që të mos u dilte më mjekra, do të paguanin shuma të mëdha që të mos u dilte më. Allahu na ruajttë nga këto veprime, të cilat janë në kundërshtim me urdhrin e të Dërguarit salallahu alejhi ue selem, me veprat e sahabëve dhe të të gjithë selefëve.


5. Imitimi i jobesimtarëve

Muslimanët janë urdhëruar që të jenë të ndryshëm dhe të dallohen nga jobesimtarët. Në suren el-Fatiha ne jemi urdhëruar që ta lusim Allahun që të na udhëzojë larg rrugëve të jobesimtarëve:

“Udhëzona (përforcona) në rrugën e drejtë! Në rrugën e atyre, të cilët i begatove me të mira, jo në të atyre që kundër veti tërhoqën hidhërimin, e as në të atyre që e humbën veten!” [El-Fatiha, 6-7]

Gjithashtu, Allahu ia ndaloi të Dërguarit të Tij salallahu alejhi ue selem që të pasojë epshet e injorantëve. Dhe me të vërtetë, kushdo që nuk është në udhëzimin e drejtë është injorant. Allahu thotë:

“Mos ndiq dëshirat e atyre që nuk dinë.” (El-Xhathijeh, 18)

i Dërguari Muhamed alejhi selam ka treguar se një person i cili imiton një popull, do të llogaritet (në Islam) si njëri prej tyre. Ibn Omeri, Allahu qoftë i kënaqur me të, raportoi se i Dërguari i Allahut salallahu alejhi ue selem ka thënë: “Unë jam dërguar afër Orës së Fundit me shpatë (për të luftuar për të vërtetën) – derisa të adhurohet Allahu pa shoq. Risku im më është caktuar nën hijen e shtizës time. Nënshtrimi dhe humbja i është caktuar secilit që devijon nga urdhri im. Dhe kushdo që imiton një popull, është një prej tyre.” Shënuar nga Ebu Davudi dhe të tjerë. Klasifikuar si autentik nga Albani (Irua ul-Ghalil, nr.1269.

Sa e tmerrshme do të ishte për një njeri, të cilin Allahu e lartësoi me Islam, që të ringjallet në Ditën e Gjykimit në mesin e jobesimtarëve vetëm se ka dashur që t’i imitojë ata.

Në shumë hadithe, i Dërguari i Allahut salallahu alejhi ue selem ka lidhur të lëshuarit e mjekrës me të qenët ndryshe nga pasuesit e feve të tjera.
Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur me të, raportoi se i Dërguari alejhi selam ka thënë: “Shkurtoni mustaqet dhe rritni mjekrat. Dallohuni prej magjistarëve.” Muslimi dhe tjerë.
Magjistarët janë pasues të një feje antike persiane.

Ebu Umameh, Allahu qoftë i kënaqur me të, raportoi se i Dërguari i Allahut salallahu alejhi ue selem ka thënë: “Shkurtoni mustaqet dhe lëshoni mjekrat. Dallohuni prej ehlul-kitabëve.” (Muslimi)

Ibn Omeri, Allahu qoftë i kënaqur me të, raportoi se i Dërguari i Allahut salallahu alejhi ue selem ka thënë: “Dallohuni prej mushrikëve; shkurtoni mustaqet dhe lëshoni mjekrat.” Buhariu dhe Muslimi.
Mushrikë janë ata që i shoqërojnë të tjerë Allahut në adhurim.

Rruajtja e mjekrës është pra një vepër imitimi të jobesimtarëve dhe duhet të urrehet jashtëzakonisht. Ajo bie ndesh me shumë parime thelbësore të Islamit, por ende shumë muslimanë e bëjnë këtë në përputhje me praktikat e jobesimtarëve. Me të vërtetë, i Dërguari i Allahut salallahu alejhi ue selem e ka paralajmëruar të vërtetën, siç është raportuar nga Ebu Said el-Khudri, Allahu qoftë i kënaqur me të, se i Dërguari salallahu alejhi ue selem ka thënë:
“Ju do të pasoni shembullin e atyre që ishin para jush, pëllëmbë për pëllëmbë dhe krah për krah. Edhe nëse ata do të hynin në vrimën e hardhucës, ju sigurisht që do të hynit në të!”

Ai salallahu alejhi ue selem u pyet: “A ke për qëllim çifutët dhe të krishterët?” Ai u përgjigj: “E kush tjetër janë populli (para jush)?” Buhariu, Muslimi dhe tjerët.
 

Eroll Nesimi
15.8.2008